در آغوش گرم مرگ

شبی میان بهمن بی مهری

رسید کجاوه مرگ و من.

سپیده همراه و هم  عزای عزراییل.

به دوش می کشید تنهایی مرا

و من.

 دلِ خسته و تنها را.

 به خاکی سرد.

امان!! امان از آن سیاهی شب!

میان ظلمت آن زندگی

کسی نخواند نگاه مرا.

 به مهر.

کسی نخواند نفس مرا،

 چو شعر.

نکاشت.

کسی میان باغ دلم شعری

که  گل کند و  میوه ای دهد  ز  عشق

ندید.

کسی ندید  انار ترک خورده ی دلم

 نه  ندید. ندید.

 ندید.

نچید

کسی مرا ز شاخه به مهر و به عشق.

میان تمام تنهایی دلم

 چه بی صدا و چه آرام

 پوسید تمام حس شاعرانه ام.

رسید کجاوه مرگ 

و مرا شنید.

 ترنم تنهایی  مرا شنید

و چه ساده.

مرا زشاخه ی خشک زندگی ام. چید!!!

آاااه!!!

 چه  ساده و عاشقانه جان دادم به بو سه اش

به مرگ!!

به حضرت عزراییل!!!!

*و اما آخرین وصیت*

 ساکت و آرام  مرده ام قبل از مردنم!

یک هیچ بی احساسم

و شادم از این مردن

لطفا!!

برای شادی روحم شعر نفرستید

شعر بود که  شعورم را.

جان و هستی ام را گرفت.

فرحناز هرندی/صبور